۱۹ اسفند ۱۳۹۲
سلام ویلی جان، مشکلی برام بوجود اومده که ممنون میشم نظر خودتون رو بگید و ا گر صلاح می دانید اونو به اشتراک بگذارید تا بقیه هم نظرشون رو بدند.
من برادرم با دختری دوست بودند که حدود ۲ ماه پیش این دوستی بهم خورد و سر این قضیه برادرم خیلی بهم ریخت. به پیشنهاد خودش گفت که مورد بهش معرفی کنیم برای ازدواج.
توی این موارد خودش موردی را که توسط دوستش معرفی شده بود را پیگیری کرد و کار به بله و برون کشید. دقیقا شب قبل از بله و برون یه شوکی به همه ما وارد کرد که من نمیتونم با چهره این دختر ارتباط برقرار کنم.
حالا این دختر به اندازه خودش زیبایی دارد و خیلی هم به نظر من خوش استیل است.
به هر حال بله و برون برگزار شد و به رغم مخالفت ما برادرم و ان خانم بدون اطلاع صیغه محرمیت هم خوندند.
حالا که دارند مقدمات عقد رو می چینند دوباره این بحثها پیش اومده. میگه من تلفنی که با این خانم صحبت می کنم مشکلی ندارم ولی وقتی چهره به چهره می شم بعضی اوقات بی تفاوتم و بعضی اوقات حتی حس فرار هم بهم دست می ده
میدونم که خیلی از این مشکلات هنوز به خاطر ترمیم نیافتن زحم رابطه قبلی است اما خیلی نگرانیم که آیا این اضطرابهای الان طبیعی است و تشویقش کنیم که ادامه بده یا ممکنه بعد ا هم ادامه پیدا کنه
جواب من: من از کامنت خصوصی تو هیچی نفهمیدم خیلی گنگ و نامفهومه-اگه می خوای به اشتراک گذاشته بشه،بیشتر و بهتر و واضحتر توضیح بده…چه شوکی؟چرا با صورت اون خانوم نمی تونی ارتباط برقرار کنی؟و…
و توضیح مجدد:
بزارید بهتر توضیح بدهم.
یکی از دوستان نزدیک من (یک آقایی) دو سالی با خانمی دوست بوده و حدود دو ماه پیش این ارتباط قطع شده. دلیلش هم ازدواج خانمه بوده.
این آقا هم بعد از قطع این دوستی، سعی می کنه اصطلاحا به خواستگاری یک خانم بره و وارد وادی ازدواج بشه. وقتی همه چی خوب پیش میره دقیقا شب بله برون عنوان میکنه با چهره این خانم ( کسی که میخواد باهاش ازدواج کنه) نمیتونه ارتباط برقرار کنه و حتی بعضی اوقات حالت تنفر داره.
حالا مشکلی که وجود داره اینه که هر دو خانواده و اقوام از موضوع با خبرند و خانواده خانم یک خانوده کاملا سنتی و متعصب هستند.
این آقا میگه میدونه این خانم خیلی خوبه و بدرد زندگی متاهلی اون میخوره. میگه تو ارتباط تلفنی هیچ مشکلی نداره ولی با چهره مشکل داره.
الان مونده حیرون که آیا قضیه رو به تاخیر بندازه که خانواده خانم قبول نمی کنند یا جلو بره به امید اینکه این قضیه حل بشه.
ممنون میشم به اشتراک بذارید و اگر کسی تجربه مشابهی داشته راهنمایی کنه. راستی اینکه که چهره این خانم ایرادی نداره و یک چهره معمولی است. و این خانم در حالت عادی اهل آرایش نیست
۸ مارچ روز جهانی “زن” برتمامی بانوان من جمله خودم 
مبارک باشه
می گویند زن، چراغ خانه است. لابد شنیده اید که در همین راستا، بعضی ها طرفدار’چهلچراغ’ شده اند و بعضی ها طرفدار’صرفه جویی در مصرف برق’!
با این حساب می شود این تعاریف را نیز ارائه داد:
* دوست دختر:
چراغ گرد سوز! (در بلاد کفر، آن را GF می گویند. تحقیقات نشان داده این لغت، مخفف عبارت Gerdsooz Fitile (فتیله گردسوز) می باشد که در شرایط اضطراری، روشنایی اندکی می افروزد و خاموش شدنش سه سوته است و یک فوته!)
* معشوق:
لامپ مهتابی! (در راستای رمانتیک بودن قضیه!)
* همسر موقت:
لامپ کم مصرف!
* همسر دائم:
همان چراغ خانه.
* همسر مطلقه:
لامپ سوخته!
* همسر ایده آل:
چراغ جادو!( هردو افسانه اند!)
شعر مرتبط:
با غول چراغ ، آرزویی بکنید
از او طلب فرشته خویی بکنید
یک دانه بس است زن، مگر نشنیدید
‘در مصرف برق صرفه جویی بکنید’؟ 
نوشته: آنی دالتون
پ.ن: انیس جان من از کامنت خصوصی تو هیچی نفهمیدم خیلی گنگ و نامفهومه-اگه می خوای به اشتراک گذاشته بشه،بیشتر و بهتر و واضحتر توضیح بده…چه شوکی؟چرا با صورت اون خانوم نمی تونی ارتباط برقرار کنی؟و…
فک کنم جمعه شب بود که برنامه “شب آواز” رو در شبکه “من و تو” دیدم…موضوع برنامه “شاهین نجفی” بود.
خب من آهنگهای شاهین نجفی رو گزینشی دوست دارم و در یک کلام واله و شیدای ایشون نیستم،یکی از دلائل بزرگم هم اینه که گوش سپردن به آهنگ و اشعار ایشون مناسب هرجا و هرمکانی نیست( حالا شاید من اشتباه میکنم و زیادی دارم سنتی به قضیه نگاه می کنم)
خلاصه گوشهایی از کنسرت ایشون رو نشون میداد و با توجه به اینکه من آدم کنسرت نرفته ایی نیستم، به جرات می تونم بگم لذت بردم و پر شدم از اون همه شور و هیجانی که خواننده به تماشاچیانش منتقل میکرد و از ته دل خواستم یه روزی بتونم تو کنسرتهاش شرکت کنم و هم نوایی کنم با بقیه تماشاگران و از ته دل جیغ بزنم و انرژیم رو تخلیه کنم.
پ.ن:تازشم،به نظرم یکی از بهترین اجراها آهنگ “پریود” بود
من فردا پنج شنبه ساعت ۴ یا ۴:۳۰ در بازارچه خیریه انجمن ام اس (شهرک غرب-خ ایران زمین-خ خوردین -مجتمع فرهنگی قدس)هستم… خوشحال میشم دوستانی که براشون مقدوره بیان و اونجا همو ببینیم
زنگ زدم به شرکتش،می دونستم یه منشی جدید آورده که از قضا خیلی هم خوشگله.
دختره گوشی رو برداشت.گفتم با آقای فلانی کار دارم،من همسرشونم،بی هیچ سلام و احوالپرسی اضافه ای و حتی خیلی خشک! گفت نیستن شرکت و تقی گوشی رو گذاشت!!! غریدم: بی تربیت!!!
با خودم گفتم حالا که اینجور شد کلی به خودم میرسم! و سرزده میرم شرکت تا این دختره بی تربیت بفهمه آقای فلانی،صاحاب داره!!!!
فکرم رو عملی کردم و زمانی هم که تو هال منتظر آقای فلانی بودم با ژست یه سیگار آتیش زدم….
بیشتر از ۱۵ سال از این خاطره و این حسادت زنانه میگذره ولی من هنوز اون حس احمقانه(با فکر الانم خیلی حس بچه گانه و احمقانه ایی بود) رو فراموش نکردم.
که چی،یک کاره پاشدم رفتم شرکت؟ به شوهرم شک داشتم یا می خواستم از اون خانوم گربه کوشون کرده باشم؟ واسه چی مثل احمقها منی که سیگاری نیستم،سیگار گذاشتم تو کیفم و اونجا یه نخ آتیش زدم؟که به دختره نشون بدم من خیلی کلاسم بالاست!!! و اگه دم پَرم بیایی می زنم له ات می کنم؟خفن تر از این حرفهام…
یادآوری اون روز جز شرمندگی هیچی دیگه برام نداره،فک می کنم کاش عقل و درایت این روزها رو اون روز داشتم.
الان یه زن ِ پا به میانسالی گذاشته و نشسته بر ویلچرم ولی اون موقع یه زن در اواسط جوانی و سالم و سرحال و تا حدی هم خوش بر و رو…چرا اینقدر اعتماد به نفسم پایین بود؟ که از وسایل جانبی مث سیگار کشیدن سعی در باز سازیش داشتم؟
اگه الان تو همچین موقعیتی قرار بگیرم چیکار می کنم؟عکس العملم چیه؟
مطمئنن دیگه چنین تلاش احمقانه ایی برای اثبات خودم انجام نمیدم و فکر می کنم جنگ برای بدست آوردن چیزی که از ابتدا حق تو نبوده،احمقانه است و اینقدر ویژگیهای مثبت برای ارائه کردن دارم که نخوام متوسل به تیپ و قیافه یا ژست سیگارکشیدن بشم.
امروز از صبح که بیدارشدم با توجه به وقایاع اتفافیقه(؟) با خودم گفتم،امروز روز تو نیست…
باید به فیزیوتراپم زنگ میزدم و برای امروز قرار میذاشتم،ولی باز با خودم زمزمه کردم،امروز روز تو نیست،بی خیال.و زنگ نزدم.
به دوستم که باهام تماس گرفته بود گفتم،تا شب سعی کن با من تماس نداشته باشی،میترسم بی دلیل پاچه ات و بگیرم!! با تعجب گفت چرا؟؟؟ گفتم آخه امروز روز من نیست :(
و اینقدر با خودم این جمله رو تکرار کردم تا ملکه ذهنم شد … تا اینکه دوستی زنگ زد و گفت:خونه ایی؟می خوام کادوی ولنتاینت رو تو “سپندارمذگان” بهت بدم. 
و من شوت شدم به دنیای حقیقی…. راستی “سپندار مذگان”تون مبارک.
اومده دم در حموم (خانومی که برای کمک در کارها پیشمه) و میگه:یه گربه اومده دم در بالکن و داره خودش رو لیس میزنه،فک کنم جَلدش(؟) کردی!!!.
میگم:دست پخت مامانم جلدش کره!! نیگا کن تو یخچال چیزی داریم بهش بدیم؟
میره و میاد و میگه،یه مرغ تو یخچاله.
میگم یه بالش رو ببر بنداز براش.
میگه:مامانتون نمیگه چرا این یه بال داره!!!
میخندم و میگم،میگیم مرغش معلول بوده!!!!!!!!!!!!!
پ.ن:موقعی که برف می اومد من هرچی دم دستم میرسید برای گربه ها میذاشتم تو بالکن واسه همین می گفت جَلد شده.
الان حس بهتری داره…
هرچی گفت،اونم جوابش رو داد،بی احترامی نکرد ولی جوابش رو داد…زنک،اولش دوتا لیچار کلفت بارش کرد و گفت چقدر زبون درازه!..ولی بعد ترجیح داد ادامه نده و از اتاق زد بیرون برای خاتمه بحث…
یاد درددلش با مرد افتاد…مرد بهش گفته بود تو شدی گوشت قربونی زیر دستش،فک نکن مخاطب بد و بیراه و توهین هاش توئی،نه،داره خودش و خالی میکنه از بغض و نفرتی که زندگی بهش تحمیل کرده… حالا هم تو مستعد و دم دستشی،کی بهتر از تو؟برای خالی کردن خودش… بیا و در حقش لطف کن،اینقدر فحش خورت مَلَس نباشه،فک نکن داری احترام و میذاری،،اینجوری اونم فک میکنه همه مث توئن و وقتی عادتش شد و با دیگری هم همچین برخورد کرد ،بعدی که مث تو بی زبون نیست همچین میذاره تو کاسه اش که تازه بفهمه زمین سفت جای شاشیدن نیست….
راست می گفت،الان فک می کنه حس بهتری داره دیگه گریه اش نگرفت …حتی، اعصابش هم آروم ه.
وقتی یه دوست خوب داشته باشی که بدونه دلت برف می خواد و فشردن دونه های برف لای انگشتات… و دلت راضی نیست به نگاه کردن بارش از پشت شیشه…
از اون سر شهر،می کوبه میاد دنبالت و واردِ کوچه لیز لیزونتون میشه،تو رو با ویلچرت از هفت تا پله میاره پایین و می بره تو خیابون و زیر برف ویلچرت رو هل میده و به تقاضای تو صبر میکنه برای لمس برف… و با دیدن برق شادی تو چشمهات می خنده… و تو وجودت گرم میشه از این همه محبت و دوستی… خدایا شکرت،اگه قدرت اعضای بدنم رو ازم گرفتی دوستان خوبی سر راهم قرار دادی تا اونا قدرت گرفته شده از من، باشن.
