حال جسمانی خوبی ندارم و فک می کنم این دیگه آخرشه!!! از سر بیکاری نشستم آرشیو می خونم که برخورد می کنم به این نوشته ء تو در تو …و می بینم حال ِ از این بدتر هم داشتم ولی از سر گذروندم…. عجب صبری ویلی دارد!!!
۴ مرداد ۱۳۹۱
“تا تو هستی..هیچ بدی نشاید
این نوشته مال ۲۷ اردیبهشت ۸۸ ئه…اعتراف می کنم که با خوندنش وحشت زده شدم و فک کردم من چه لحظات سخت و بدی رو طی کردم تا بدین لحظه…الان میگم بدم؟نه.الان جزو روزهای پادشاهیمه… اینروزا و با این حال خراب ِروحی و جسمی احتیاج داشتم به این یادآوری…و کی از خودم و حرفها و تجربیات خودم،بهتر؟…خوبه نوشتمش حتی از لحظات بدم…تا الان بدونم اگر همت داشته باشی،هیچ بدی موندگار نیست.
تجربه کردم که میگما
“خوب حالا که حالم بهتر شده می تونم در مورد روزهای خیلی خیلی سختی که گذروندم بنویسم.
روز جمعه پیش نشستم بنویسم ولی اینقدر زار زدم موقع تایپ که مامانم اومد و خواهش کرد ننویسم و گفت با این حالت جماعتی رو هم ناراحت می کنی چند خطی که نوشتم این بود:
” فکر کنم تا بحال حال به این بدی رو تجربه نکردم.
از استیصال و بدبختی، وا دادم حسابی.
گریه می کنم و گریه می کنم. فکر کنم تو زندگی ام اینجوری تو یک روز اینقدرگریه نکرده باشم. همانطور که زار میزنم به مامان می گم ” خودم رو می خوام بکشم، خودتون رو ناراحت نکنیدا !!!!” جواب مامان گریه است و گریه و میگه تا وقتی زنده ام خودم خدمتت رو می کنم.
بابا میگه …”
به شرایطی رسیده بودم که از جام که بلند میشدم یهو جریان گرم و نمناکی رو روی پاهام حس میکردم بدون هیچ هشدار ومقاومتی از طرف من و این وضع بارها بارها در طول روز تکرار شد در حالیکه دو قدم فاصله داشتم تا توالت و پاهام هیچ یاری نمی کرد. دوردونه (دختر برادرم ۱۰ سالشه) خم میشد و پاهام رو خم میکرد که یه قدم یه قدم بیام جلو و بعد توالت شهروز(برادرم) می اومد و بغلم میکرد و میذاشتم رو تخت و من عین یه جنازه خیره میشدم به سقف بالا سرم … نه صدایی بود برای حرف زدن و نه چشمی برای خوندن.
کلماتی که از دهنم خارج میشد نامفهوم بود و در حالت خوبش مثل آدمهایی حرف میزدم که همین الان از یک خواب عمیق بلند شدن و هنوز منگ و گیجن و شل.
آب دهنم رو تو خیلی مواقع نمی تونستم جمع کنم و دائم دستمال دستم بود برای پاک کردن صورتم حالا اگه صورتم هم کج و کوله شده بود خبر ندارم و کسی هم بروم نمیاورد.
چشمام دیدش کم شده بود درست مثل آدمی که کُلر آب چشماش رو تار کنه.
دست و پاها که مرخص بود. این موردش تازه نبود عادت دارم به بالا و پایین شدنش.
تمام اعضای بدن درگیر بود یعنی رسما آقای ام اس یه حال و توجه اساسی به تمام اعضا بدن مبذول داشته بود… جایی برای امیدواری باقی می موند؟ با توجه به اینکه تو بدترین شرایط روحی هم بسر میبردم.
زار میزدم از ته دل تا حالا اینطوری گریه نکرده بودم، همیشه اشکهام بیصدا می چکید ولی الان ضجه میزدم. همه هول کرده بودن چون تا حالا من و اینطوری ندیده بودن مامان همه رو از اتاق بیرون کرد و گفت بذارید راحت باشه و گریه کنه احتیاج داره.
میدونم اززمان مسابقه دویچه وله اعصاب من تحریک شد از دیدن و خوندن کامنتهای بی انصافانه .ولی حال بدم هی شل کن و سفت کن بود تا همین یکماه اخیر که عوامل پشت همی مثل رفتن داییم، فوت شوهر خاله ام ،استرس فراهم کردن بهترین و خاطره انگیز ترین سفر برای دوستان توریستم( هرچند به من مربوط نبود ولی اگه به کسی بگم بسم لله تا ته تهش میرم به هرقیمتی شده) ،رفتن اومدن دندونپزشکی با همه اضطرابهای عصب کشی و روکش بعدش و رفت و آمد هاش و همزمان آب درمانی و خستگی های فیزیکی ناشی از ورزشها…فرصت نفس تازه کردن بهم نداد و مقاومتم رو شکست و نتونستم خودم رو جمع کنم و وا دادم به بدترین شکل ممکنه.
یکبار دیگه خدا خیلی جدی و صریح داشت باهام حرف میزد. تو سر یه دوراهی شفاف واساسی قرارم داده بود. یکبار دیگه سئوال قدیمیش رو تکرار کرد. ” این وضعیتته، یه وضعیت سخت و شاید تحمل ناپذیر. می خوای چیکار کنی؟ ادامه میدی و میجنگی؟ یا تحمل نداری و تمومش می کنی؟
روز دوشنبه تصمیم گرفتم خیلی قاطعانه به این وضعیت گند روحی خاتمه بدم و قرص گور باباش رو بخورم و خودم رو بکشم بالا و واقعا هم تونستم بدون هیچ داروی کمکی برگردم به وضعیت قبل و کارهام رو به تنهایی و بدون کمک دیگران انجام بدم مطمئنم حالا که خودم خواستم داروها هم بهترین کمک رو بهم میکنن در جهت بهتر شدن. بدون اینکه گریه کنم با خاله ام صحبت کنم و بهش تسلیت بگم و حتی دوتا جوک مرتبط هم براش تعریف کنم تا بخنده و بخندم.”